Ao fin comenza a gardería de Abugida

O próximo luns comenza a gardería dos nenos de 1 a 2 anos, chamados cariñosamente por nós e polos traballadores de Abugida os "bombonciños".

Serán 31 nenos os que comencen, 31 nenos con 31 historias detrás, bastantes delas moi difíciles e un exemplo de supervivencia, tanto deles como das suas nais.

"Aínda que aos nenos se lles queira, non semella sucede-lo mesmo cos seus dereitos". Esta é unha frase que quere dicir moito, e que aparece no seguinte documento que fala sobre a situación dos nenos en Etiopía: www.omct.org/pdf/cc/ethiopie_esp.pdf

Non é doado ser neno en Etiopía, como en tantos países do Terceiro Mundo e do noso Carto Mundo. E como dí o documento antes mencionado, a pobreza e a ignorancia na que está sumida a sociedade etíope ves aínda máis refrexada nos nenos.

Nós só sabemos algo certo: que elvando a calidade de vida dos nenos acádanse moitísimas cousas, ademais do evidente: que crezan sans e felices. Acádase ademais que ningún neno quede sen escolarizar cando saia de Abugida, porque os pais non queren que os seus fillos deixen de ir á escola. E pais e nais que ao mellor sen Abugida nunca levarían aos seus fillos á escola de primaria, agora non dudan en facelo, despois de comproba-lo que sabe seu neno ao salir do preescolar, o listo que é seu neno. En resumo, coma nós cos nosos, eles tamén teñen esperanza no futuro dos seus fillos, e están orgullosos deles.

Elevando a calidade de vida conséguese tamén loitar contra a discriminación porque ningún pai ou nai quere que o seu fillo deixe de ir a Abugida. E coa convivencia diaria ven que os seus prexuicios eran cuestión de ignorancia.

A gardería de nenos de 1 a 2 anos causou unha revolución no barrio. Non hai garderías semellantes onde as nais poidan deixar aos seus fillos para que se alimenten correctamente mentras elas van traballar. Os seus traballos, na maioría, son cociñar inyera polas casas, lavar roupa, traballar na construcción. Traballos imprescindibles para a economía familiar, máxime cando se trata dunha nai soa, que alí é moi frecuente. Agora estas nais poden ir traballar sabendo que os seus fillos están ben coidados.

Tres das nais da gardería comezarán traballar na escola Fitawrari cando arranque o comedor escolar que imos construir e manter para cen orfos que acoden á escola e viven sós.

Tivemos que levar moitísimas cousas dende aquí. Nós somos partidarios de fomenta-la economía local, e sempre que podemos facémolo. Pero coma neste caso o carpinteiro optou pola operación "pegarlle o pao ao farenyi", decidimos mercar nunha coñecida tenda sueca moitas das cousas, baratas e que se transportaron de forma doada.

Tamén levamos columpios, tobogáns, balancíns, cambiadores, colchóns impermeables, xoguetes (é moi difícil atopar xoguetes en Addis), artículos de puericultura, toda unha odisea transportadora que mereceu a pena.

Temos o chan de corcho pendente de poñer, a crise de Grecia fixo que a cola de contacto non estea dispoñible agora mesmo en Etiopía.

Aquí deixamos unhas fotos do día que o pasamos moi ben montando e decorando a gardería. As próximas serán cos cativos dentro.

Historia dunha foto

Unha foto non sempre val máis ca mil palabras. Ás veces, tras elas, atópanse acochadas historias que val a pena relatar.

Esta foto é unha desas imaxes. E non só porque sexa, simplemente, maravillosa. Nela vese a unha nena que está tal coma debería estar tódolos nenos: contenta, leda , sá...feliz- ¡Coma debe ser!

Ela é M. , unha das nenas pertencentes ao programa de apadriñamentos de Mediterránea, e unha das novas alumnas da gardería. Súa nai está soa, e ata fai pouco apenas podía sacar á sua filla adiante. Esta nai xa tivera que renunciar a dous fillos no pasado. Cando a xente de Mediterránea foi visitala á sua casa, atopouse con ista foto.

¿A que é inevitable namorarse dela? Nós non fumos inmunes. Tomámola na man e admirámola en voz alta. Caímos atrapados pola imaxe de M. , polo seu sorriso, pola sua enerxía, pola sua paixón de vivir. Dixémosllo á sua nai, que a tiña situada nun lugar especial da sua casa. Ela tomu a foto nas suas mans, entregóunola e só dixo unha frase:

"Quedádevo-la, eu xa teño a miña filla".

E iso que unha foto é moito mási ca unha foto en Etiopía. Non é algo que se fai case sen mirar, que se descarga sen mirar no ordenador e que se envía a decenas de amigos por correo ou álbumes web. Facer unha foto en Etiopía é algo moi especial. Unha ocasión para a que a familia se viste, a miúdo con roupa prestada para o evento; un intre especial para o que acoden ao fotógrafo. Logo, atesoran esa imaxe coma o tesouro que é, xa que rara vez teñen máis ca unha ou duas imaxes de cada membro da familia.

Pero a nai de M., que ama esa foto, ama moitísimo máis á sua filla. E agora pode estar con ela e ver como medra, rí e aprende.

Grazas a tódolos padriños de Mediterránea, grazas aos seus socios, grazas a todos vós, a nai de M. ten á sua filla na casa.

Por iso quixemos compartir esta foto. Porque é de todos, porque nai e filla están xuntas, porque grazas a vós ámbalas duas teñen unha vida digna, e M. está contenta, leda, sá...Feliz. ¡Como debe ser!

Durante esta derradeira viaxe, cando fomos a inaugura-las novas obras, poidemos entrega-la foto enmarcada de M. á sua nai que, orgullosa, non deixaba de ensinala a todo o mundo. É, coma tantas outras, unha nai feliz en Abugida. En Abugida temos a 37 niños apadriñados, e o numero ira medrando . Se queres apadriñar, escrebe a apadrinamediterranea@gmail.com.

Mikias e o mar

Mikias estivo duas horas na auga e bañouse vestido, de feito aínda non se viste con manga curta. Pero disfrutou moito e non quería sair da auga. E é que para auga, a do noso Mediterráneo...

O pai de Mikias non quere ir á praia, el pasa moita vergoña coas mulleres en top-less. Así que Alejandra, que está a axudar moitísimo con Mikias, lévao á praia cos seus fillos.

Esa foi a primeira vez de Mikias no mar. Ata agora non poido ir, pero a partires dagora a auga de mar iralle moi ben para rematar de curar a sua infección crónica antes das duas operacións que agora precisa.

O obxectivo do tratamento da osteomielite é acabar coa infección, previr o seu empeoramento e restaurar na medida do posible o óso afectado. Suminístranselle antibióticos para acabar coas bacterias que están causando a infección. Os antibióticos tómanse por moito tempo. Tamén se precisa cirurxía para extirpar o tecido óseo morto. O espazo aberto que deixa ese tecido óseo pode encherse con inxerto óseo do seu próprio peroné ou con material de recheo que estimule o crecemento do tecido óseo novo. Optouse pola derradeira opción, que é menos traumática para el pero require unha convalecencia longa.

Osteomielite crónica, qué nome tan simple para unha enfermidade con tratamento tan longo e complicado.

Dudamos que Mikias poda voltar polo menos ata setembro,polo que teremos que prorroga-lo seu visado. Probablemente o seu irmanciño nacerá antes de que el e seu pai volten a Addis. A familia da casa onde se hospedan marcha de vacacións, así que temos que buscarlle unha nova hospedaxe. Se alguén vive en Calvia ou Plama e pode acollelos por favor que se poñan en contacto connosco: mediterranea.ong@gmail.com.

O pai de Mikias é un señor moi respetuoso que sabe cociñar moi ben e é moi limpo. Son completamente independentes.

Mikias uniuse as duas derradeiras semáns de curso á Baleares International School, onde fixo moitos amigos e onde recebeu como obsequio unha camiseta de La Roja. Esta escola ofreceulle tamén acudir é escola de verán. Ademais de pasalo ben con outros rapaces da sua idade, isto ofrécelle a posibilidade de mellorar moitísimo o seu inglés.

Moitas grazas á Baleares International School pola sua xenerosidade e hospitalidade con Mikias.